Wij hebben uit alle werksoorten / werkgroepen en van de talrijke vrijwilligers gehoord en gelezen hoe zij hun werk in onze gemeente zien: nu en in de komende jaren, praktisch en idealiter, niet zonder zorg en niet zonder hoop. Alleen al dit heeft ons gemotiveerd en geïnspireerd: samen geven we het gemeente-van-Christus zijn gestalte, en we kunnen elkaar dragen onderweg.
We hebben geprobeerd de zorgen en de hoop omtrent het gemeente-zijn met elkaar te verbinden. Eerlijkheid gebiedt ons te zeggen, dat we hiermee nog lang niet klaar zijn, of misschien wel: dat we er nog maar net aan begonnen zijn. We voelen dat we voor een onbekende taak staan: het geloof dat wij zelf hebben doorgekregen van ouders en voorouders en dat wij zelf - met vallen en opstaan, en elk op een eigen manier - hebben willen beamen, verder te dragen, over te dragen, met de middelen en de menskracht die ons ter beschikking staan, in een snel veranderende tijd en samenleving, voor onszelf en op de generaties die na ons komen, in een cultuur die draait om kortstondige bindingen en ervaringen en met het oog op het heil van de wereld.
Onze visie (of: waar we voor gaan) op ons gemeente-zijn voor de komende jaren is dan ook meer een zoekrichting dan een antwoord of een richtingaanwijzer… We kiezen voor de “klassieke” drieslag: vieren – leren – dienen en voegen er (omdat gastvrijheid belangrijk voor ons is) als vierde “ontmoeten” aan toe...